Мирот и тишината на домашната атмосфера се избор кој сè повеќе луѓе го прават на прагот на Новата година. Наместо метежот и огнометите што ја преплавуваат градската еуфорија, тие ја дочекуваат ноќта сами, свесно, уживајќи во моментот и во сопственото друштво – без чувство на празнина или осаменост.
За овие луѓе, тишината не е празнина, туку простор. Простор за здив, за мисла и за личен ритам што не мора да се усогласува со масовната еуфорија. Психолозите велат дека ваквата одлука често е показател за емоционална зрелост: способност да се препознаат сопствените потреби и храброст да се почитуваат, дури и кога одат спротивно од општествените очекувања.
Наместо гласна музика и присилни тостови, овие луѓе избираат мирна вечер, книга, филм или едноставно размислување. Не затоа што не сакаат луѓе, туку затоа што знаат каде ја обновуваат својата енергија. Интровертите, но и многумина емотивно исцрпени од работната година, токму во ваквата тишина ја наоѓаат својата рамнотежа.
Големите прослави, за некои, не се радост туку дополнителен напор. Обврската „да се забавуваш“ може да тежи повеќе од самиот замор што го носи годината зад нас. Во тие случаи, самотијата станува чин на грижа за себе – свесна пауза во која менталното здравје добива приоритет пред формата.
Важно е да се направи јасна разлика: да се биде сам не значи да се биде осамен. Осаменоста боли, додека самотијата, кога е избрана, може да зајакнува. Таа може да биде момент на лично ресетирање, тивка подготовка за нови почетоци.
