Пред околу 15 години, кога „Гугл“ започна да развива автономни автомобили, идејата дека возила можат самостојно да возат без човечки возач звучеше како сцена од научнофантастичен филм. Денес, ова веќе не е фантазија: роботаксите се реалност. Во неколку американски градови тие веќе превезуваат патници, а нивната популарност расте со секој поминат километар. Технологијата се покажа како неверојатно безбедна и сигурна, но сепак не е совршена.
Иако автономните возила се високо технолошки и скапи, постојат едноставни, „банални“ проблеми кои не можат сами да ги решат. На пример, возилото не стартува ако вратата не е целосно затворена. Ова е едноставен, но критичен безбедносен проблем: возење со отворена врата е опасно, а автомобилот нема механизам со кој сам ќе ја затвори. Тогаш на сцена стапуваат луѓето.
Во Сан Франциско и други градови низ САД, мали спасувачки екипи се спремни да интервенираат. Ако патникот не ја затвори вратата, ако се заглави безбедносниот појас или ако батеријата се испразни, „Вајмо“ преку апликацијата „Хонк“ повикува луѓе за помош. За едноставен чин – затворање на врата – компанијата плаќа меѓу 22 и 24 долари.
Сепак, економистот Кит Чен предлага поевтина и поефикасна алтернатива. Според него, „Вајмо“ може да се поврзе со возачите на „Убер“ и „Лифт“, кои би реагирале кога се во близина на роботакси со незатворена врата. На овој начин проблемот би се решавал побрзо и поевтино, со помош на постојната мрежа на возачи.
И додека американската технологија сè уште се потпира на човечки интервенции, кинеската компанија „Зикр“ тестира автомобили со лизгачки врати што автоматски се отвораат и затвораат, елиминирајќи ја потребата за било каква човечка помош. Ова е пример како малите, практични решенија можат да го надополнат огромниот технолошки напредок.
